دیگران رو اگه اذیت می‏کنی حقشونه! چون خودشون اینطوری می‏خواستن، چون دنیاشون این شکلیه.

ولی منو نباید اذیت کنی، تو اومدی که منو نجات بدی، تو اومدی که فرشته‏ی خوشبختی من باشی، اما بدبختیامو گرفتی و بدبختیای خودتو ریختی رو سرم، من طاقت ندارم، من می‏خوام یه تکیه‏گاه داشته باشم، خسته شدم از بس رو لبه‏ی دیوار راه رفتم و تو به جای اینکه دستمو بگیری، فقط دلمو به آخر راهی که پیدا نیست خوش کردی، من می‏خوام بپرم پایین، خسته شدم علی،

خسته بخدا،

تو فقط داری زجر کشیدن اونا رو به رخ من می‏کشی، به من چه که اونا ناراحتن، می‏خواستن این روزگارو برای خودشون درست نکنن، منم اگه این روزگارو برای خودم درست کردم فقط به اعتبار وعده‏هاییِ که تو بهم دادی، (البته شاید به اونام همین وعده‏ها رو داده باشی، که اونوقت خیلی بدبختی!) اگه وعده‏هات دروغه بگو، من شجاعتِ قبول کردن اشتباهمو دارم، اونقدرم بهم اعتماد بنفس دادی که دیگه اشتباه نکنم.